هیچ واژه اى را نمى توان یافت که به اندازه عشق تعابیر و معناى گوناگون داشته باشد. عده اى عشق را ساختارى رمانتیک و ساده لوحانه قلمداد مى کنند در حالى که براى برخى همه چیز است. گروهى عشق را تنها به خدا نسبت مى دهند و جمعى نیز تحت تاثیر تجربه یگانه و بى همتاى خویش، عشق را وابستگى شدید احساسى دو انسان به هم تلقى مى کنند.
گرچه تمامى این تعابیر به لحاظ اینکه از تجربیات تک تک آدم هایى که آن را بر زبان آورده اند نشأت مى گیرد، درست است ولى هیچ کدام تعریف درستى از عشق نیستند...
برای اینکه بدانید عشق چیست به ادامه مطلب مراجعه کنید
عشق بازتابى آموختنى و عاطفى است. یک عمل متقابل پویا است که در هر لحظه از تمام زندگى مان آن را تجربه مى کنیم. براى شناخت عشق باید در عشق زندگى کنیم و در عمل بیاموزیم.
هیچ واژه اى را نمى توان یافت که به اندازه عشق تعابیر و معناى گوناگون داشته باشد. عده اى عشق را ساختارى رمانتیک و ساده لوحانه قلمداد مى کنند در حالى که براى برخى همه چیز است. گروهى عشق را تنها به خدا نسبت مى دهند و جمعى نیز تحت تاثیر تجربه یگانه و بى همتاى خویش، عشق را وابستگى شدید احساسى دو انسان به هم تلقى مى کنند.
گرچه تمامى این تعابیر به لحاظ اینکه از تجربیات تک تک آدم هایى که آن را بر زبان آورده اند نشأت مى گیرد، درست است ولى هیچ کدام تعریف درستى از عشق نیستند. عشق بازتابى آموختنى و عاطفى است. یک عمل متقابل پویا است که در هر لحظه از تمام زندگى مان آن را تجربه مى کنیم. براى شناخت عشق باید در عشق زندگى کنیم و در عمل بیاموزیم.
آدم هایى هستند که عشق را خرید و فروش مى کنند نه ابراز. اینها چنان هنرمندانه عشق را مى خرند که جز یکسرى خودفریب نمى توانند بفهمند که این یک بازى است آن هم از نوع پوچ گرایانه. لئوبوسکالیا در کتاب زندگى، عشق و دیگر هیچ عشق واقعى را چنان برمى شمارد: «عشق واقعى یعنى وقف کردن بى چشمداشت خویش. یعنى خود را تماما بخشیدن به امید اینکه در معشوق، عشق بیافرینیم. عشق عملى براساس ایمان و اعتقاد است و کسى که ایمان کمى دارد از عشق نیز چیزى نمى داند.»
عشق واقعى، عشقى است که بى چشمداشت ارزانى شود و عاشق واقعى نیز کسى است که هر آنچه دارد مى بخشد و چیزى در مقابل طلب نمى کند. در واقع اگر کسى در قبال عشقى که ارزانى مى کند، چشمداشت داشته باشد در پایان مایوس مى شود زیرا بعید است که خیلى از آدم ها بتوانند همه نیازهاى او را برآورده سازند حتى اگر عاشق و شیداى او باشند.
یک ضرب المثل بودایى است که مى گوید «اگر دست از طلب بردارى در راه روشن گام برداشته اى.» حقیقت نیز همین است. دیگران فقط مى توانند چیزى را به ما بدهند که از عهده شان برمى آید نه آنچه را که مى طلبیم. اصل مهم این است: هرگاه بتوانیم براى دوست داشتن، شرط نگذاریم یک قدم بزرگ به طرف آموختن عشق برداشته ایم. اگر دست از طلب برداریم و موانع را کنار بزنیم، به راحتى مى توانیم عشق بورزیم؛ موانعى که با عقلانى جلوه دادن عشق سعى بر حذف آن از زندگى دارند، موانعى که اگر با دقت بنگریم ساخته و پرداخته ذهن خود آدمى اند نه چیز دیگرى. برخلاف آنچه همگان فکر مى کنند، عشق هرگز ویران نمى کند اگر هر روز راهى تازه براى رشد کردن در آن بیاموزیم. یاد بگیریم که به دیگران عشق بورزیم. از آنچه که در خود داریم و آموخته ایم به دیگران ببخشیم. عشق چیزی نیست که با بخشش آن به دیگران آن را گم کنیم.
تنها زمانى مى توانیم به دیگران مهر بورزیم و آنها را دوست بداریم که بیش از همه به خویشتن عشق بورزیم. بزرگترین دستور خدا نیز از همین امر سرچشمه مى گیرد. همسایه خود را دوست بدار به همان اندازه که خود را دوست مى دارى. (انجیل متى) اما خب بسیاری از آدم ها حتى در قبال خویشتن نمى توانند مسئولیتى را بپذیرند چه رسد به آنکه بخواهند در قبال فرد یا افرادى مسئول باشند و به همین دلیل این ایده که در قبال همنوعان خویش مسئول باشند در نظر ایشان مقوله اى غیرقابل تصور و غیرواقع بینانه است. اگر عاشق واقعى باشیم، چاره اى جز دوست داشتن دیگران نداریم. مسئولیت عشق همین است: دوست داشتن جامعه انسانى که از رشد عشق یک فرد به فرد دیگر حاصل مى شود. عشق حقیقی درک به همراه دارد. درک اینکه آنچه آدمى امروز است، فردا نخواهد بود، فردا آدم دیگرى خواهد بود. پس هیچ جاى نگرانى وجود ندارد و اگر رفتار امروز فرد مورد علاقه مان آن چیزى که تصورش را مى کردیم، نبود. عشق به ما مى آموزد که نمى توان تنها با دیگران به این دلیل مخالفت ورزید که قادر نیستند در هر لحظه اى آن گونه که ما انتظار داریم رفتار کنند. آموختن عشق تنها به اینجا ختم نمى شود. بوسکالیا شناخت عشق را تنها از طریق تغییر مى داند و مى گوید «براى آموختن عشق باید پیوسته تغییر کنیم و البته از تغییرات نهراسیم. از هیچ کس جز خودمان نمى توانیم راه و رسم مهر ورزى را بیاموزیم. حتى والاترین معلمان اخلاقى هم نمى توانند با راهنمایى، ارزانى کردن بینش ها، پیشنهادات و دلگرمى هاى فراوان ما را در آموزش عشق ورزى یارى کنند. با تماشاى زندگى دیگران نیز نخواهیم توانست عشق را یاد بگیریم.
زندگى و تجربه زندگى با فرو رفتن و غرق شدن در تمامى آن خود بهترین کلاس یادگیرى است.» این حقیقتى است که عشق هر چه باشد، یک حال و هواى رمانتیک که زندگى مان را معنا مى بخشد یا یک آرمان گرایى پوچ، ما به آن نیازمندیم. ما محتاجیم که دیگران را دوست بداریم و دیگران ما را دوست بدارند که اگر چنین نبود به اینجا نمى رسیدیم.
